Manuel

De dag begon anders dan de eeuwige routine van de slepende de dagen die elkaar eindeloos opvolgde. Maria zijn vrouw was deze ochtend samen met zijn achtelijke zoon vroeg vertrokken naar het ziekenhuis in een groter dorp dat meer inwoners telde dan dit acht koppige gehucht.
Toen ik aankwam zat Manuel in de schaduw verscholen en alleen de blaffende honden en twintig legen stoelen kwamen mij begroeten. Maar toen ik me begon te gedragen als een bezoeker en me vastbesloten had neergekwakt op een van de zitplekken, kwam er wijfelend beweging. Na de vraag of dit de kroeg was en of ik wat kon drinken, liet hij trots de menslege bar zien en alle aangrenzende kamers. Uiteindelijk kreeg ik een komkommer en zijn warme zakmes, maar de koffie bleef weg.
Hij had veel vragen over mijn host Ruud, hoe kwam die toch aan zoveel vrouwen, ze komen en ze gaan ? Hij begreep er niets van. Die vent had nog geld ook, een groot stuk land, een nieuw huis, terwijl hij niets deed ?... en al die vrouwen !!
Hoe kon dat nou? Een groot raadsel voor hem.
Was ik getrouwd ? Hier in Portugal trouwde ze een keer en blijven bij elkaar, punt. Hij liet me nog een kamer zien met een zwaar geretoucheerde familie foto aan de muur, terwijl zijn hand langs mijn rug mijn heup opgleed, waar twee zoontjes van vier en zes tussen de nog jonge ouders in prijkte. Mooi, zei ik terwijl ik de kamer uitsnelde naar buiten om op een van de lege bankjes mijn gekregen komkommer te schillen met het scherpe zakmes die de vorm van zijn broekzak had aangenomen. Knagend aan het vochtige licht groen werd het tijd om veder te gaan.
Toen ik na mijn lange tocht eind van de middag weer terug kwam op dezelfde plek, dezelfde kroeg, was zijn achtelijke zoon en vrouwe Maria terug, de TV aan en de bar gevuld met twee bezoekers, meneer Manuel herkende ik amper omdat zijn beschonken toestand ook zijn uiterlijk had veranderd. Zijn vrouw was de baas nu en hij zat zoet achter zijn flesje bier alleen geniepig te knippen met zijn rood doorlopen ogen als Maria even door het sliertengordijn verdween in de aangrenzende kamer.
Ik bestelde een Pepsi bij de achtelijke, maakte wat lol, een grapje, een foto en bij het betalen bleek dat ik door de meest aantrekkelijke bewoner getracteerd was op mijn colabuik. Als dank gaf ik de cowboy per verrassing een dikke zoen en Manuel onderging zijn gemiste kans, maar bleef wel net zolang op de heuvel staan om mij met grote arm gebaren van verre afstand nog de goede weg te wijzen naar die geluksvogel van een Nederlander tot ik totaal uit het zicht verdwenen was. De lieverd.